rotycznośćto cecha fonetyczna spółgłosek płynnych. W języku polskim głoską z tej grupy jest [r]. Sposób w jaki wymawiamy dźwięki rotyczne, to skarbnica wiedzy na temat tożsamości, mody i historii. Realizacja tych dźwięków zwraca uwagę i cechuje się odmiennością w różnych językach świata. Większość języków ma co najmniej jeden z wielu dźwięków rotycznych. Są one wypowiadane w różny sposób – począwszy od „r” gardłowego, kiedy zaangażowana jest tylna część jamy ustnej, poprzez realizację środkowojęzykową, aż po realizację przedniojęzykową i pracę wierzchołka języka.

We Francji pod koniec XVII wieku, głównie z powodu mody, elity paryskie zaczęły wymawiać „r” języczkowo. Znany lekarz Nicolas Andry de Bois-Regard radził, aby używać tego dźwięku, by zapobiegać częstym substytucjom na inne, podobne do „l” lub „z”. „R” języczkowe zaczęło rozprzestrzeniać się we Francji i w całej Europie, natomiast wymowa przedniojęzykowa zaczęła być postrzegana jako typowa dla „języku gminu”.