Proces tworzenia i używania głosu nazywany jest emisją głosu (łac. Emittere - wypuszczać, wysyłać; emissio – wysyłanie).

Wg M. Majkowskiej: „Emisja głosu (…) to wydobywanie głosu na zewnątrz, zgodnie z prawami fizjologii oraz wymogami estetycznymi. Emisja głosu zajmuje się wypracowaniem skoordynowanych ruchów aparatu głosowego i mięśni oddechowych w celu uzyskania rezonansu”.

Poprawność emisji głosu zależy od różnych czynników, w tym warunków anatomicznych, stanu zdrowia, aspektów psychologicznych, otoczenia, a nawet kwestii ekonomicznych. Wszelkie nieprawidłowości w obrębie fizjologii czy anatomii narządu głosu mogą prowadzić do dysfunkcji procesu fonacyjnego. Rozwój głosu odbywa się równolegle z rozwojem mowy.

Periodyzacja rozwoju głosu człowieka, zaproponowana przez J. Gebreselassie, wyróżnia siedem etapów:

• przedszkolny (od urodzenia do 6.–7. roku życia),
• przedmutacyjny (od 6–7 lat do 13. roku życia),
• mutacji (13–15 lat),
• postmutacyjny (15–17 lat),
• wczesnej dorosłości (17–35 lat),
• dojrzałości – stabilnego funkcjonowania (35–60 lat),
• głosu starczego (powyżej 60. roku życia).  

Emisja głosu wiąże się ze złożoną synergią wielu podsystemów biologicznych i psychospołecznych. Nauka o emisji głosu obejmuje badanie pełnych możliwości wytwarzania przez ludzi dźwięków, z których część jest osadzona w mowie. W praktyce zawodowej wtórnym znaczeniem emisji głosu jest nauka techniki i praktyka codziennego używania głosu.

Głos – jako złożone narzędzie wyrażania ludzkiego przekazu – związany jest z wieloma aspektami anatomicznymi i fizjologicznymi. Proces tworzenia ludzkiego głosu to skomplikowany mechanizm, który łączy trzy systemy: · oddechowy, · fonacyjny, · artykulacyjno-rezonacyjny. Współdziałanie tych systemów jest możliwe dzięki sprawnemu działaniu układu nerwowego. Podstawową zasadę działania głosu można opisać jako proces, w którym wibrujące fałdy głosowe w krtani przekształcają stały przepływ powietrza z układu oddechowego w okresowy ciąg impulsów przepływu[1]. Na rysunku 1. przedstawiono mechanizmy biorące udział w tworzeniu głosu. [1] Herbst C.T. (2017), A review of singing voice subsystem interactions–toward an extended physiological model of “support”, [w:] “Journal of voice”, 31(2), s. 249–e13.