Teoria W tym miejscu znajdziesz artykuły merytoryczne dla logopedów autorstwa doświadczonych specjalistów. Poruszane w nich zagadnienia dotyczą logopedycznych działań profilaktycznych, diagnozy i terapii mowy, charakterystyki zaburzeń i opóźnienia rozwoju mowy (w tym artykulacji) oraz innych kwestii ważnych w pracy terapeutycznej.

Artykuł zawiera szereg wskazówek dotyczących sposobu prowadzenia terapii rotacyzmu w przypadku osoby dorosłej w oparciu o literaturę przedmiotu i własne doświadczenie z praktyki zawodowej autorki. Część teoretyczna to zbiór informacji o tym czym jest rotacyzm oraz jakie są jego rodzaje, propozycji metod pracy oraz porad pomocnych przy tworzeniu warsztatu logopedy. W tekście opisano szczegółowo specyfikę pracy z dorosłym pacjentem. Dokonano przeglądu metod stosowanych w terapii rotacyzmu oraz ćwiczeń, z których warto skorzystać na różnych etapach pracy terapeutycznej: etapie ćwiczeń artykulacyjnych, wywołania głoski [r] oraz pracy na materiale wyrazowym. W części praktycznej zaproponowano liczne zadania (dostosowane do etapu pracy). Dołączono zapis rozmowy z dorosłym pacjentem, plakat oraz gry. Lektura tekstu pomoże poznać specyfikę pracy z dorosłym pacjentem. Treść zwraca uwagę na najważniejsze aspekty prowadzenia terapii osoby pełnoletniej oraz zawiera odpowiedź na pytanie jak motywować do pracy dorosłego. Celem zaproponowanego sposobu postępowania jest zakończone sukcesem przeprowadzenie pacjenta przez poszczególne etapy terapii od przygotowania do wywołania głoski [r], poprzez wywołanie i utrwalenie, aż do swobodnego stosowania wymowy dźwięku w codziennym życiu. Jak podają G. Jastrzębowska i O. Pelc-Pękala „celem terapii artykulacyjnej (terapii wad wymowy) jest usunięcie wszelkich form wadliwych realizacji dźwięków i wytworzenie na ich miejsce nowych, prawidłowych, a następnie – utrwalenie ich w mowie kontrolnej i spontanicznej. Pojęcie wadliwe formy realizacji dźwięków oznacza przede wszystkim deformowanie dźwięków, a po zakończeniu procesu rozwoju mowy także ich substytuowanie i opuszczanie” 1 . »

Mowa, muzyka, hałasy… przeróżne dźwięki to wrażenia słuchowe, które możemy codziennie odbierać funkcjonując w świecie. Dźwięk można definiować w kategoriach fizycznych lub psychofizjologicznych. Z punktu widzenia fizyki dźwięk to zaburzenie mechaniczne rozchodzące się w ośrodku sprężystym. Zaburzenie to wiąże się ze zmianą pewnych właściwości ośrodka np. ciśnienia. Jeśli zmiany te są stosunkowo szybkie, to wywołują wrażenie dźwięku. Z fizycznym pojęciem dźwięku wiążą się wielkości takie jak amplituda, częstotliwość i faza.  »

Zapraszam w podróż do bajkowych światów gier planszowych. Barwne ilustracje i ciekawe pomysły na rywalizację pozwolą zmienić terapię logopedyczną w świetną zabawę. »

Logorytmika to holistyczne, czyli całościowe podejście do rozwoju duszy i ciała człowieka. Podczas zajęć logorytmicznych nie rozdziela się ciała na poszczególne układy czy narządy, nie izoluje głowy od barków, klatki piersiowej od kończyn górnych czy dolnych. Wspomniane wyżej układy są ze sobą nierozerwalnie złączone, wpływają na siebie wzajemnie i współdziałają, dążąc do zachowania homeostazy. Logorytmika, podobnie jak rytmika, nie poprzestaje jedynie na postrzeganiu ciała w sensie fizycznym. Skupia się również na jego duchowych aspektach, biorąc pod uwagę myśli, emocje i odczucia zmysłowe. »

Coraz częściej do gabinetów logopedów/neurologopedów  trafiają dzieci przedwcześnie urodzone.  »

W języku angielskim funkcjonuje określenie late talkers. »

Artykuł porusza zagadnienia związane z wczesną interwencją logopedyczną. Do tematu można podejść wielowątkowo, dlatego w tekście Czytelnik znajdzie informacje o tym, czym jest właściwie wczesna interwencja logopedyczna, omówione zostaną wskazówki jak przeprowadzać diagnozę logopedyczną małego dziecka. Powstała też część dotycząca dzieci urodzonych przedwcześnie. Treść artykułu została wzbogacona o tabele, ryciny, które mają pomóc w usystematyzowaniu wiedzy na temat rozwoju małego dziecka. »

Nauka pobierania pokarmu to złożony proces, którego początki są widoczne już w życiu płodowym. Prawidłowy przebieg systematycznie powtarzanych czynności pokarmowych, czyli jedzenia i picia, stanowi podstawę dla sprawnego działania narządu mowy. »

Temat giełkotu zajmuje niewiele miejsca w programach studiów i szkoleń logopedycznych. Zjawisko tego zaburzenia mowy w dalszym ciągu nie jest do końca poznane i nadal jest przedmiotem badań. Na przestrzeni lat wielokrotnie zajmowano się próbą scharakteryzowania giełkotu. Nadal do końca nie wiadomo, jakie cechy charakterystyczne musi zawierać jego definicja. Z tego powodu zaburzenie to stanowi w dalszym ciągu wyzwanie dla logopedów zajmujących się terapią zaburzeń płynności mowy. Danych na temat rozpowszechnienia mowy bezładnej w dalszym ciągu brakuje. Ostatnie badania wskazują, że giełkot może być znacznie bardziej rozpowszechniony od innych niepłynności mowy i może dotyczyć nawet 2,3% młodzieży i osób dorosłych1.W tej publikacji postaram się przedstawić jak najwięcej informacji dotyczących tego wciąż zagadkowego zaburzenia płynności mowy. W części teoretycznej skupimy się na opowiedzeniu o tym, czym jest giełkot, o jego diagnozie, a także na diagnozie różnicowej z innymi zaburzeniami mowy, mającymi podobną charakterystykę. Przedstawię także kroki postępowania terapeutycznego. »

Głoski [ś], [ź], [ć], [ʒ́] należą do szeregu tzw. głosek ciszących. Są jednym z trzech szeregów głosek dentalizowanych, zwanych sybilantami. W mowie dziecka pojawiają się w około 14.–20. miesiącu życia. Ze wszystkich głosek dentalizowanych to one artykułowane są najwcześniej. Charakteryzuje je niewielka liczba zniekształceń. Zaburzenia wymowy polegają głównie na zamianie głosek na ich twarde odpowiedniki lub na deformacji w postaci artykulacji międzyzębowej lub bocznej (1 Gruba J. (2009), Zeszyt ćwiczeń, część III, ś, ź, ć, dź, Multimedialny pakiet logopedyczny, wyd. Komlogo, Gliwice, s. 5.). »