Rozpoczynając od pozycji najłatwiejszych (np. pozycja dziecka czy pozycja zwłok), przechodzimy stopniowo do coraz trudniejszych, wydłużając jednocześnie czas spędzany w pozycji. Pacjenci wraz z nabywaniem umiejętności oraz rozwojem świadomości ciała uczą się wchodzić w coraz trudniejsze pozycje, nabywają lepszej kontroli nad ciałem w pozycjach łatwiejszych.

Elementy jogi wprowadzam początkowo dynamicznie, tj. przez szybkie zmiany pozycji. Ułatwia to utrzymanie skupienia uwagi na wykonywanych ćwiczeniach, zwłaszcza u pacjentów w młodszym wieku, wprowadza element zabawowy, sprzyja rozwojowi umiejętności planowania motorycznego i szybkiego przechodzenia z jednego układu ruchowego do drugiego. Na jednych zajęciach z młodszymi pacjentami wprowadzam jedynie kilka pozycji (3-4), na tyle dużo, żeby można je było wykorzystać do zabawy, i na tyle mało, żeby pacjenci nie mieli trudności z ich zapamiętaniem i prawidłowym wykonaniem.  Zajęcia z najmłodszymi pacjentami prowadzę zarówno w formie indywidualnej, jak i w grupach dyspanseryjnych. Zabawy jogowe kończą się zwykle relaksacją, której towarzyszy muzyka, opowieść.

DO ZASTOSOWANIA

U młodszych pacjentów również warto wprowadzać elementy relaksacji, wyciszenia, skupienia na oddechu. Czas ich trwania powinien być jednak dostosowany do możliwości pacjentów, tj. czasu skupienia uwagi, potrzeby ruchu itd. U dzieci w wieku przedszkolnym dobrym rozwiązaniem jest wykorzystanie bajek relaksacyjnych, w których pacjenci w świecie wyobraźni „odwiedzają” poszczególne części swojego ciała.