W czasie picia przez rurkę należy trzymać ją jedynie wargami (nie przytrzymywać zębami). Aby uzyskać odpowiednią szczelność, która pozwoli na zassanie płynu, należy mocno napiąć mięśnie okrężne warg. Z tej przyczyny zabawy i ćwiczenia z wykorzystaniem rurek sprawdzają się jako wsparcie przy doskonaleniu sprawności warg. Takimi ćwiczeniami mogą być m.in.:

Ćw. 1

Zasysanie i przenoszenie drobnych elementów np. skrawków papieru, piórek, bibuły czy większych konfetti i układanie ich w wyznaczonym miejscu (uzupełnianie luk obrazka, układanie elementów w określony kształty itp.).

Ćw. 2

Przytrzymywanie dłonią słomki między wargami prostopadle do złączonych zębów, obejmowanie jej ustami i rozluźnianie napięcia warg (podobnie do wysyłania całusów, ale z koniecznością zaciśnięcia warg na słomce). 

Ćw. 3

Przytrzymywanie rurki pod nosem za pomocą napięcia i uniesienia wargi górnej.

Ćw. 4

Uciskanie poprzecznie ułożonej (wzdłuż linii warg) miękkiej słomki poprzez naprzemienne napięcie i rozluźnienie ust.

Słomkę można wykorzystać także w pracy nad doskonaleniem sprawności i precyzji ruchu języka. Przykładowe ćwiczenia tego typu to:

Ćw. 5

Słomkę należy trzymać pionowo przed twarzą (od nosa do brody). Zadaniem pacjenta jest przesuwanie czubka języka ruchami w górę i w dół bez utraty kontaktu z rurką.

Ćw. 6

Słomkę należy przytrzymywać poziomo przed twarzą (od policzka do policzka). Zadaniem pacjenta jest przesuwanie czubka języka ruchami w prawo i w lewo bez utraty kontaktu z rurką.

Uwaga. Ćwiczenia 5 i 6 wymagają wysunięcia języka poza granicę zębów, co może być niewskazane w terapii niektórych pacjentów.

Ćw. 7

Słomkę należy wsunąć do ust na głębokość ok. 2 – 3 cm za granicę zębów. Zadaniem pacjenta jest dociskanie językiem końcówki rurki do wału dziąsłowego i podniebienia. Do tego typu ćwiczenia najlepiej sprawdzi się szersza słomka z miękkiego, cienkiego plastiku.

Ćw. 8

Słomkę należy wsunąć do ust na głębokość ok. 2 – 3 cm za granicę zębów. Żuchwa ma pozostać nieco opuszczona. Zadaniem pacjenta jest „owinięcie” słomki językiem, czyli uniesienie brzegów języka (zrobienie rurki z języka).

Zasysanie płynu ma szansę na zakończenie się sukcesem tylko wtedy, gdy zostanie wytworzone odpowiednie ciśnienie w jamie ustanej oraz zostanie zachowana szczelność domknięcia nie tylko warg, ale też podniebienia miękkiego. O tym, ile siły trzeba włożyć w zassanie decyduje długość, grubość i budowa (np. zakręcona) słomki oraz rodzaj zasysanego produktu (np. łatwiej zassać wodę, niż gęsty kefir).

Ćw. 9

Pacjent otrzymuje różnego rodzaju słomki. Podejmuje próbę wypicia (zassania) płynu.

Ćw. 10

Pacjent otrzymuje słomkę i płyny o różnych konsystencjach (rzadsze i gęściejsze).

Wydmuchiwanie powietrza przez słomkę wymusza precyzyjne ustawienie toru wydechu powietrza. Ćwiczenia z centralnie ułożoną rurką między wargami mogą być pomocne m.in. w sytuacji niesymetrycznego kierowania strumienia wydychanego powietrza (wymowa boczna). Wydychanie powietrza przez rurkę może mieć na celu doskonalenie umiejętności gospodarowania wydychanym powietrzem oraz naukę stopniowania siły wydechu. Przykłady ćwiczeń to:

Ćw. 11

Na dużej kartce zostaje umieszczona duża kropla/ kleks farby. Zadaniem pacjenta jest rozdmuchanie farby przy użyciu słomki.

Ćw. 12

Pacjent trzyma słomkę między wargami. Pobiera wdech nosem i wypuszcza powietrze ustami długo, równomiernie, bezgłośnie, kierując strumień powietrza centralnie w środek otworu słomki.

Ćw. 13

Pacjent przytrzymuje zbliżonymi do siebie zębami (centralnie na środku między górnymi i dolnymi zębami „jedynkami”) końcówkę słomki, bardzo lekko ją przygryza (tak, żeby nie zagryźć otworu). Wymawia przedłużoną głoskę [s] lub [z]. Dba o to, by powietrze kierowane był do otworu słomki.

Warto zauważyć, że na rynku dostępne są przeróżne rurki do picia. Różnią się one:

- średnicą otworu – im szersza średnica, tym trudniej zassać płyn,

- kształtem – dostępne są słomki proste, załamywane w jednym miejscu, do wiązania w supeł, zakręcone o przeróżnych kształtach,

- rodzajem tworzywa (np. ekologiczne z papieru czy słomy, plastikowe miękkie i plastikowe twarde, metalowe, szklane),

- twardością – twarde (np. z twardego plastiku, szkła lub metalu), miękkie (np. z miękkiego papieru, plastiku czy słomy)

- trwałością – słomki wielokrotnego użytku (np. metolowe, szklane czy z twardego plastiku, nadające się także do mycia w zmywarce czy sterylizacji), słomki jednorazowe i łatwo rozmaczające lub kruszące się (np. papierowe, ze słomy, szklane).

Warto pamiętać, by w razie wykorzystywania do ćwiczeń z dzieckiem twardej słomki (z grubego plastiku, metalowej) zachować szczególną ostrożność.