TEORIA - DWUJĘZYCZNOŚĆ U DZIECI W PRACY LOGOPEDY

Jeszcze do niedawna temat dwu- i wielojęzyczności był w naszym kraju marginalny. Dziś praktycznie w każdym przedszkolu i szkole możemy spotkać uczniów cudzoziemskich oraz dzieci, które powróciły do Polski po dłuższym pobycie za granicą. Według danych udostępnionych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej w roku szkolnym 2018/2019 liczba uczniów niebędących obywatelami polskimi wyniosła ponad 42 tysiące1. Z perspektywy dyrektorów szkół najważniejszą kwestą związaną z obecnością takich uczniów w szkole jest brak znajomości języka, a w konsekwencji bariery kulturowo-językowej – problemy z adaptacją2. Powyższe statystyki nie obejmują dzieci reemigrantów, które mogą wykazywać się różnym stopniem opanowania języka polskiego i podobnie jak dzieci obcojęzyczne wymagać formalnego wsparcia w kształtowaniu zarówno
podstawowych umiejętności komunikacyjnych w języku polskim, jak i biegłości językowej potrzebnej w edukacji szkolnej. Należy też zauważyć, że ogromna liczba dzieci polskiego pochodzenia (z obojgiem lub jednym z rodziców Polaków) poznaje język polski poza granicami naszego kraju. Wszystkie wymienione grupy: dzieci obcojęzyczne, dzieci reemigrantów oraz dzieci polskiego pochodzenia na stałe mieszkające za granicą – są też w takim samym stopniu jak ich jednojęzyczni rówieśnicy narażone na różnego rodzaju zaburzenia rozwojowe, które mogą stanowić wskazanie do rozpoczęcia terapii logopedycznej. W takim oto kontekście logopedzi stoją przed nowym wyzwaniem: konieczności adekwatnej diagnozy i terapii dzieci dwu- i wielojęzycznych
o różnym poziomie znajomości języka polskiego oraz w każdym przypadku całkowicie odmiennych okolicznościach jego nabywania.