głoska "ź"

Język w szerokim podejściu naukowym definiuje się jako specyficzny środek w procesie komunikacji międzyludzkiej [1]. Różne grupy naukowców zauważają i opisują zachodzące w języku zmiany. W zależności od specjalizacji naukowej obserwują zmiany na wielu płaszczyznach. I tak na przykład socjolingwiści uważają, że „system językowy należy interpretować jako fenomen dynamiczny (…)” [2], czyli taki, który ulega zmianom wynikającym z „kontekstu życia społecznego oraz kultury, gdyż język jest (…) współczynnikiem życia społecznego ludzi” [3]. Pod innym kątem na zmiany w języku patrzą językoznawcy oraz praktycy, czyli logopedzi, i właśnie na artykulacyjnym aspekcie dotyczącym głosek szeregu ciszącego się skupimy.

Głoski [ź] i [ʒ́], tuż obok głosek [ś] oraz [ć], należą do szeregu tzw. głosek ciszących. Są jednym z trzech szeregów głosek dentalizowanych. Głoski [ź] i [ʒ́] powinny pojawić się w procesie rozwoju mowy dziecka w okresie żłobkowym do końca trzeciego roku życia [1]. Jedną z cech artykulacyjnych powyższych głosek jest miękkość, spowodowana wzniesieniem środkowej części języka ku podniebieniu.