Tak jak nie istnieje jeden uniwersalny język mówiony, tak nie ma jednego wspólnego języka migowego dla całego świata. Każde państwo ma swój odrębny język migowy i, mimo że znaki się powtarzają, to mogą mieć zupełnie inne znaczenie. Jednakże osobom niesłyszącym pochodzącym z różnych krajów łatwiej jest się ze sobą porozumieć niż ludziom używającym różnych języków mówionych.

Polski język migowy to żywy, naturalny język głuchych, odrębny od polskiego języka mówionego, posiada własną gramatykę, składa się z mimiki i gestów. System językowo-migowy zaś został stworzony sztucznie dla osób słyszących, by ułatwić im naukę języka migowego w oparciu o gramatykę polskiego języka mówionego. Jest więc subkodem języka polskiego, którego nie używają głusi.

Jak powszechnie wiadomo rymujemy wyrazy podobnie brzmiące, ale mające zupełnie inne znaczenie np. kot – płot. Czy da się więc stworzyć rymy w języku, który nie jest językiem fonicznym a wizualno-przestrzennym? Tak! By prawidłowo zamigać dany znak, należy zwrócić uwagę na: kształt dłoni, umiejscowienie jej w przestrzeni, ruch ręki, głowy, tułowia i  mimikę. Głusi rymują więc wybierając znaki, które realizowane są poprzez taki sam kształt dłoni.