Obserwuję od kilku lat  w moim środowisku zawodowym  coraz częstsze używanie terminu „roszczeniowi rodzice”. Sformułowanie to ma zdecydowanie pejoratywny charakter. Używa się go na określenie trudnej relacji lub rozmowy z rodzicami mającymi, zdaniem logopedy, nieuzasadnione lub nadmierne oczekiwania. Zwykle taka rozmowa ma burzliwy przebieg i kończy się   wysokim poziomem stresu po obydwu stronach. Cechą charakterystyczną takiej  rozmowy jest język żądań i oczekiwań rodziców.

Publikacja dotyczy dzieci, które:  chcą powiedzieć „grzebień”, a mówią „widelec” (wypowiedź spontaniczna dziewczynki, lat 8: „Ja mam takie włosy, że rano w ogóle nie potrzebuję do nich używać widelca”);  z trudem lub nieskutecznie starają się przypomnieć sobie potrzebne słowo (wypowiedź chłopca, lat 9, który usiłuje przypomnieć sobie nazwę drzewa „śliwa”: „Wiem, jak to wygląda, ale nie pamiętam, jak to się nazywało, fioletowe, wiśniowe, jabłkowe?”); nie używają nazwy, ale opisują to, co widzą (chłopiec, lat 7, zapytany, co robi dyrygent, odpowiedział: „Mówi, co oni musą glać i macha”); mają wiele różnych trudności z rozumieniem mowy i tworzeniem wypowiedzi.  Adresowana jest do logopedów i innych specjalistów, nauczycieli i rodziców, którzy poszukują gotowych materiałów, pomysłów i inspiracji do terapii dziecka z SLI.