Teoria: Mowa bezładna, czyli giełkot

Temat giełkotu zajmuje niewiele miejsca w programach studiów i szkoleń logopedycznych. Zjawisko tego zaburzenia mowy w dalszym ciągu nie jest do końca poznane i nadal jest przedmiotem badań. Na przestrzeni lat wielokrotnie zajmowano się próbą scharakteryzowania giełkotu. Nadal do końca nie wiadomo, jakie cechy charakterystyczne musi zawierać jego definicja. Z tego powodu zaburzenie to stanowi w dalszym ciągu wyzwanie dla logopedów zajmujących się terapią zaburzeń płynności mowy.
Danych na temat rozpowszechnienia mowy bezładnej w dalszym ciągu brakuje. Ostatnie badania wskazują, że giełkot może być znacznie bardziej rozpowszechniony od innych niepłynności mowy i może dotyczyć nawet 2,3% młodzieży i osób dorosłych1.
W tej publikacji postaram się przedstawić jak najwięcej informacji dotyczących tego wciąż zagadkowego zaburzenia płynności mowy. W części teoretycznej skupimy się na opowiedzeniu o tym, czym jest giełkot, o jego diagnozie, a także na diagnozie różnicowej z innymi zaburzeniami mowy, mającymi podobną charakterystykę. Przedstawię także kroki postępowania terapeutycznego.