Osteopatia, ze względu na szeroki wachlarz stosowanych narzędzi, zindywidualizowany tor oddziaływania w przypadku pacjenta i postępowanie w oparciu na subiektywną ocenę palpacyjną terapeuty, jest trudna do potwierdzenia badaniami naukowymi. Wielu osteopatów traktuje tę dziedzinie jak sztukę lub filozofię leczenia. Nie sposób mówić o współpracy logopedy z osteopatą bez wstępu filozoficznego i wyjaśnienia trzech podstawowych pojęć: dysfunkcji, allostazy, przepony.
Z artykułu dowiesz się:
Częstość występowania dysfonii (zaburzeń głosu) na świecie zależy od wielu czynników, zwłaszcza populacji, w jakiej prowadzone były badania. Dane amerykańskie szacują, że w USA w 2022 r. dysfonia dotykała jednej osoby na ok. 8–9 dorosłych (Hong i in., 2024). Badania populacji pediatrycznej wskazują natomiast, że dysfonia dotyka 6–24% dzieci w wieku szkolnym (Hron i in., 2019), a zmiany organiczne fałdów głosowych występują nawet u 17–30% z nich (Wu i in., 2023). Dokładne dane epidemiologiczne dotyczące jakości głosu dzieci w Polsce są nieznane. W przypadku pacjentów z zaburzeniami głosu konieczna jest współpraca logopedy z foniatrą, która umożliwia interdyscyplinarną i kompleksową opiekę, co jest kluczowe w procesie rehabilitacji.
Jeszcze do niedawna logopedia kojarzyła się tylko z usuwaniem seplenienia, nieprawidłowej artykulacji głoski [r] lub innych wad wymowy, a działania logopedy postrzegano jako ograniczające się do ćwiczeń w obrębie jamy ustnej. Warto pamiętać, że logopedia jest dziedziną interdyscyplinarną, która poza terapią wad wymowy zajmuje się między innymi usprawnianiem komunikacji w obszernym tego słowa znaczeniu, np. programowaniem języka, treningiem umiejętności społecznych, wzbogacaniem słownika biernego i czynnego czy komunikacją alternatywną. Efektywność podjętej terapii logopedycznej zależy jednak od wielu czynników, a właśnie przez swą interdyscyplinarność logopedia wymaga często współpracy z innymi specjalistami. W zależności od potrzeb pacjenta ważne jest, aby jego terapia miała charakter holistyczny, czyli uwzględniała całościowo stan jego zdrowia. Czasem w procesie terapii logopedycznej niezbędna jest również pomoc fizjoterapeuty.
Zarówno logopeda, jaki ortodonta zajmują się dbałością o zdrowe, prawidłowe funkcjonowanie jamy ustnej. Współpraca obu specjalistów pozwala na kompleksową diagnozę i leczenie/terapię pacjenta. Wady anatomiczne w obrębie narządu żucia mogą być przyczyną m.in. trudności w wymowie głosek, nieprawidłowego rozwoju sprawności aparatu żucia czy problemów z oddychaniem. Wspólnie ustalony plan oddziaływań pozwoli na poprawę funkcjonowania i estetyki jamy ustnej oraz skuteczną korekcję zaburzeń mowy.
Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) około 75% dorosłej populacji świata ma wady lub/i choroby wzroku wymagające korekcji okularowej. Rozpowszechnienie wad lub/i chorób wzroku wśród polskich dzieci w wieku 2 do 10 lat szacuje się na około 8,6%. Niestety tylko 43,5% rodziców chociaż raz przeprowadziło kontrolę wzroku swojego dziecka (Wisłocka, Stożek, Kurzak, Pojda-Wilczek 2015).
Większość logopedów w praktyce zawodowej spotka się z dylematem dotyczącym sprawności narządu wzroku pacjenta. Czasami jego zachowanie nie będzie budziło wątpliwości – terapeuta bez wahania uzna za stosowne zasugerowanie konsultacji z okulistą. Niekiedy jednak (szczególnie podczas diagnozy) obserwowane specyficzne zachowania postawią logopedę przed zagwozdką – pacjent wie, ale nie umie nazwać, czy może wie, ale nie widzi?
Logopedia jest nauką interdyscyplinarną, co oznacza, że korzysta z wiedzy zaczerpniętej z innych nauk, takich jak np.: językoznawstwo, psychologia, ortodoncja, audiologia, laryngologia, foniatria, neurologia, chirurgia szczękowo-twarzowa, a także integracja sensoryczna.
© Wydawnictwo Wiedza i Praktyka
Czy chcesz otrzymywać powiadomienia o zmianach prawnych, webinariach i promocjach?
Wyrażając zgodę na otrzymywanie powyższych powiadomień, oświadczam iż zapoznałem/am się z Regulaminem usługi i zgadzam się na stosowanie jego postanowień.