Przygotowanie tkanki do zabiegu korekty wędzidełka języka opiera się na masażu tkanek otaczających wędzidełko języka, w tym dna jamy ustnej. Podobny masaż prowadzony będzie również po zabiegu.

Ćwiczenia prawidłowej pozycji spoczynkowej języka znajdą zastosowanie u pacjentów przygotowujących się do zabiegu korekty wędzidełka, a także po nim, pacjentów oddychających torem ustnym, z parafunkcjami w obrębie narządu żucia, nieprawidłowym połykaniem i innymi zaburzeniami miofunkcjonalnymi.

  U pacjentów z zaburzeniami miofunkcjonalnymi często obserwuje się trudności w zakresie prawidłowego toru odwodzenia żuchwy, zbytnie napięcia mięśni żujących, a u młodszych pacjentów brak izolacji ruchów żuchwy od ruchów języka. 

Ćwiczenia mięśni języka angażować powinny zarówno ruchy lateralne języka, jak też ruch dotylny i wertykalny.

Ćwiczenia policzków znajdą zastosowanie u pacjentów z obniżonym napięciem mięśniowym, oddychających torem ustnym, z trudnościami w opracowaniu kęsa pokarmowego i innych.

Dobór ćwiczeń poprzedzony powinien być zawsze szczegółową diagnozą potrzeb i możliwości pacjenta. Stosowanie wszystkich ćwiczeń u wszystkich pacjentów nie jest zasadne terapeutycznie.

Przedstawione próby diagnostyczne są modyfikacją propozycji badania wg prof. B. Ostapiuk. 

W części praktycznej naszym celem jest przedstawienie propozycji sposobu diagnozowania skróconego wędzidełka języka jako jednej z częstych przyczyn zaburzeń miofunkcjonalnych. 

Terapia miofunkcjonalna jest coraz popularniejszą formą oddziaływań logopedycznych u pacjentów z nieprawidłowym przebiegiem funkcji biologicznych, wadami anatomicznymi w budowie narządów mowy, nieprawidłowymi nawykami angażującymi mięśnie orofacjum. Diagnoza miofunkcjonalna wymaga często zaangażowania licznych specjalistów, jak logopedzi, ortodonci, fzjoterapeuci, osteopaci, lekarze czy psychologowie. Zaburzenia miofunkcjonalne dotyczyć mogą pacjentów w każdym wieku, od noworodków po osoby dorosłe i wymagają odpowiedniej diagnozy oraz terapii.