Według różnych badaczy, m.in. Genowefy Demel (1987) czy Leona Kaczmarka (1988), w czwartym roku życia utrwala się wymowa spółgłosek przedniojęzykowo-zębowych, w tym głoski [s]1. Wiedza, kiedy brak danej głoski lub jej zamiana może być uznana za mogi- lub paralalię, jest niezbędna każdemu logopedzie. Elizje i określone substytucje głosek w pewnym wieku dziecka są zjawiskiem normatywnym – w przeciwieństwie do deformacji, które zawsze należy traktować jak patologię2.